توگرآیی طرب آید بهشت آید بهارآید...

نوشته شده توسط · در

نشاط این بهارم بی گل رویت چه کار آید

توگرآیی طرب آید بهشت آید بهارآید

ز استقبال نازتگر چمن را رخصتی باشد

به صد طاووس بندد نخل ویک آیینهوار آید

پر است این دشت از سامان نخجیر تمنایت

جنونتازیکه صید لاغر ما هم بهکار آید

به ساز ما نباید بیش از این افسردگی بستن

خرامی، ناز هرگام تو مضرابی به تار آید

شکفتن بسکه دارد آشیان در هر بن مویت

تبسم گر به لب دزدی چمنها در فشار آید

ندارد موج بیوصلگهر امید جمعیت

هماغوشت برآیم تا کنارم درکنار آید

به برق انتظارم میگدازد شوق دیداری

تحیر میدهم آب ای خدا دیدن به بار آید

فلک هرچند در خاک عدم ریزد غبارم را

سحر گل چیند از جیبم دمی کان شهسوار آید

چمن تمهید حیرت رفته بود از چشم مشتاقان

کنون گلچین چندین نرگسستان انتظار آید

شب آمد بر سر دوران سیه شد روز مهجوران

خداونداکی آن خورشید غربت اختیار آید

هزار آیینه از دست دو عالم میبرد صیقل

که یارب آن پریرو بر من بیدل دچار آید

                       " بیدل دهلوی ، غزلیات"

هیچ نظری تا کنون برای این مطلب ارسال نشده است، اولین نفر باشید...

فیه ما فیه:

"به نام خدایی که جان آفرید

سخن گفتن اندر زبان آفرید"

سخن سايه حقيقت است و فرع حقيقت.

انديشه ها همان حقايق فارغ از صوت و صورتند كه سخن سايه آنهاست.(فیه ما فیه)

نردبان آسمان است این کلام

هر که زین بر می رود آید به بام

نی به بام چرخ، کو اخضر بُوَد

بل به بامی کز فلک برتر بُوَد

تمامى جهان صورت سخنى است كه تجلى يک فكرت از عقل كل است.(فیه ما فیه)

در سخن مخفی شدم مانند بو در برگ گُل
میل دیدن هر که دارد، در سخن بیند مرا

گلستان سعدی:

پارسایی را دیدم بر کنار دریا که زخم پلنگ داشت و به هیچ دارو به نمی‌شد. مدت‌ها در آن رنجور بود و شکر خدای عزّوجل علی الدوام گفتی. پرسیدندش که شکر چه می‌گویی؟ گفت: شکر آن که به مصیبتی گرفتارم نه به معصیتی.

گر مرا زار به کشتن دهد آن یار عزیز

تا نگویی که در آن دم غم جانم باشد

گویم از بنده مسکین چه گنه صادر شد

کاو دل آزرده شد از من غم آنم باشد

مطالب اخیر

بیشتر

اندیشه سیاسی ارسطو:

طبقه بندی حکومـت ها:

ارسطو مملکتها یا دولتها را بر حسب شماره ی فرمانروایان و خود خواهی و نفع خویش بینی یا نوع پروری و نفع عموم بینی تقسیم می کند. حکومتی که صلاح عموم را در نظر داشته باشد، اگر به دست یک تن اعمال شود حکومت پادشاهی نام دارد. و اگر به دست گروهی از مردم اعمال شودآریستوکراسی خوانده میشود.  و حکومتی که پروای خیر و صلاح همگان را دارد و بدست اکثریت اداره میشود همان نامی است که عنوان مشترک همه انواع حکومت است، یعنی پولیتی( جمهوری) . ارسطو از حکومت دموکراسی با این شرط که فضیلت های افراد در آن جمع میشود و  نیز داوری  جمع متفکر بهتر از داوری   فرد است دفاع میکند.

"برگرفته از کتاب سیاست ارسطو، ترجمه حمید عنایت"